Vuurwerk, klettersteig en wildkamperen in de Ardennen

Het is al lang geleden dat ik nog iets op deze blog gepost heb. Op de standaard weekendjes in Kanne na heb ik dan ook niets bijzonders meer gedaan met de bus. De afgelopen maanden hebben we vele weekendtripjes gemaakt met de wagen naar Frankrijk om er ondergrondse kalksteengroeves te bezoeken en ondergronds te kamperen. Maar nu was het ein-de-lijk weer eens tijd om met de bus en enkele vrienden naar de Ardennen te trekken voor een heerlijk kampeerweekendje.

We vertrokken vrijdagavond vanuit Maastricht en maakten in Luik al onze eerste tussenstop. Op 14 juli wordt er namelijk ieder jaar prachtig vuurwerk afgestoken.

Het was al middernacht toen we in Luik vertrokken. Om zaterdag geen tijd te verliezen reden we door naar onze volgende bestemming, Nisramont. Hier wist ik een “verlaten” parking die zich prima leende als overnachtingsplek. Ooit had je hier een prachtig uitzicht over de Barrage de Nisramont, maar er is al jaren niet meer gesnoeid waardoor het uitzicht verdwenen is. Het was al ruim half 2 toen we ons in de uithoek van de parking parkeerden en ons kamp werd opgezet. Zaterdag begonnen we de dag met een bezoekje aan de Barrage de Nisramont.

Na een kort bezoekje aan de stuwdam vervolgden we onze weg richting Nandrin. Onderweg maakten we nog enkele snelle tussenstops.

Wanneer we aankwamen op onze bestemming te Nandrin zagen we dat het voormalige hotel met uitkijktoren er al enkele jaren verlaten bijligt en er enkele toeristen naar buiten kwamen. We glipten dus snel ook even binnen, maar zoals verwacht was de binnenkant helemaal vernield en alles behalve interessant. Het torentje was letterlijk het enige “hoogtepunt” en geeft een mooi uitzicht over de regio.

We waren natuurlijk niet naar hier gekomen om te “Urbexen” maar om een avontuurlijke wandeling te maken bij “Le Hérou”, een prachtige rotswand in de meander van de Ourthe. Via kleine kronkelende paadjes over de rotsen baanden we ons een weg naar beneden tot aan de Ourthe. Het laatste stuk is loopt vrij steil naar beneden over de gladde rotswanden. Er is gelukkig een ketting aangebracht waaraan je jezelf kan vasthouden. Het is prima te doen, alleen lijkt het me op natte dagen vrij glad.

Na deze pittige wandeling was het hoog tijd om een supermarkt te zoeken. Onderweg vonden we een prachtige plek bij het water, waar we ons avondmaal klaarmaakten en genoten van de omgeving. Het was zo’n idyllisch plekje dat ik er graag had overnacht, maar dat was helaas geen optie aangezien we zichtbaar waren vanaf de grote weg. 

We merkten dat er af en toe eens een auto uit het bos kwam gereden dus maakten we na het avondeten een wandeling door het bos. Enkele km’s verderop ontdekten we een prachtige plek naast een riviertje en besloten dat dit onze overnachtingsplek zou worden. In de avondschemer verplaatsten we ons naar onze nieuwe plek en bouwden er ons “kamp” op. Wanneer ik de volgende ochtend wakker werd hoorde ik bijzonder veel lopers langskomen. Verdwaasd deed ik de deur open en besefte dat we langs het parcours van een loopwedstrijd stonden geparkeerd. Het toeval wil dat deze wedstrijd georganiseerd werd door dezelfde organisatie die me enkele weken eerder had ingehuurd om de Cave Man Triathlon te Kanne te fotograferen. Gelukkig stonden we helemaal niet in de weg en konden de deelnemers er ook mee lachen. We wachtten dan maar geduldig tot de laatste deelnemers gepasseerd waren voordat we weer vertrokken.

Als volgende bestemming hadden we “La Roche en Ardenne” uitgekozen.

Na La-Roche-En-Ardenne was het de beurt aan Durbuy. Zoals verwacht was het kleine stadje overladen met toeristen. Omdat we geen zin hadden om een uur te zoeken naar een veel te dure parkeerplek parkeerden we ons buiten het stadje en maakten we ons klaar voor een lange wandeling. Net voor we wilden vertrekken zagen we iemand met klimspullen de bosjes inlopen. Nieuwsgierig als we zijn namen we ook even een kijkje en ontdekten er een heus avonturenpark. Er stond een klein welkomstbordje met enkele regels van het park, maar nergens dat het verboden was om zelfstandig gebruik te maken van de faciliteiten. De planning werd meteen omgegooid, we haalden onze klimspullen uit de auto en gingen er aan de slag. Bij sommige “attracties” stond een bordje dat het verboden was zonder begeleiding, dus dat respecteerden we dan ook.

Terwijl we aan de via-ferrata route bezig waren kwam er plots een groep aan waarvan de begeleiders niet zo blij waren dat we daar op eigen houtje bezig waren. Ze lieten ons onze route vervolledigen (er was weinig andere keuze) en werden dan vriendelijk verzocht het terrein te verlaten. Moe maar voldaan wandelden we weer naar de bus, nagenietend van deze prachtige afsluiter van het weekend. Om onze hongerige magen te stillen stopten we onderweg nog langs een frituur. Het was alweer donker toen we in Maastricht arriveerden en reeds voorbij middernacht vooraleer ik zelf weer thuis was.